توضیحات

IGF-1 کوپر که به عنوان فاکتور رشد شبه انسولین 1 نیز شناخته می شود، یک هورمون پپتیدی است که نقش مهمی در رشد و نمو در انسان و سایر پستانداران ایفا می کند. این نام از دکتر درک کوپر، دانشمند مشهوری گرفته شده است که سهم قابل توجهی در درک عملکردها و مکانیسم های عمل IGF-1 داشته است.

IGF-1 عمدتاً توسط کبد در پاسخ به ترشح هورمون رشد (GH) از غده هیپوفیز تولید می شود. این پروتئین متعلق به خانواده ای از پروتئین ها است که شباهت های ساختاری با انسولین دارند، از این رو نام آن “فاکتور رشد شبه انسولین” است. IGF-1 به عنوان یک واسطه کلیدی برای اثرات محرک رشد GH در سراسر بدن عمل می کند.

یکی از وظایف اصلی IGF-1 کوپر تحریک تکثیر و تمایز سلولی است. اثرات خود را با اتصال به گیرنده های خاص موجود در سطح انواع مختلف سلول از جمله سلول های ماهیچه ای، استخوانی و غضروفی اعمال می کند. با فعال کردن این گیرنده ها، IGF-1 یک آبشار از مسیرهای سیگنال دهی درون سلولی را ایجاد می کند که باعث رشد، تقسیم و بلوغ سلولی می شود.

IGF-1 کوپر علاوه بر نقشی که در رشد دارد، متابولیسم را به ویژه در رابطه با انسولین تنظیم می کند. جذب گلوکز در سلول ها را افزایش می دهد و منبع انرژی آنها را افزایش می دهد. این هورمون همچنین به تنظیم سنتز پروتئین کمک می کند و به ساخت و ترمیم بافت ها کمک می کند. علاوه بر این، در تنظیم تراکم استخوان، قدرت عضلانی و ترکیب کلی بدن نقش دارد.

سطوح IGF-1 کوپر تحت تأثیر عوامل مختلفی از جمله سن، جنسیت، وضعیت تغذیه و تغییرات ژنتیکی قرار دارد. در دوران کودکی و نوجوانی، تولید آن در اوج خود است و از رشد و تکامل سریعی که در این مراحل رخ می دهد حمایت می کند. با این حال، ترشح آن به تدریج با افزایش سن کاهش می یابد، که ممکن است به تغییرات فیزیولوژیکی مرتبط با افزایش سن کمک کند.

در زمینه پزشکی، IGF-1 کوپر به دلیل کاربردهای بالقوه درمانی آن به طور گسترده مورد مطالعه قرار گرفته است. این دارو به عنوان یک درمان برای کمبود هورمون رشد مورد بررسی قرار گرفته است، که در آن می توان IGF-1 اگزوژن را برای تحریک رشد در افراد با تولید GH مختل تجویز کرد. علاوه بر این، محققان در حال بررسی نقش بالقوه آن در رسیدگی به شرایطی مانند پوکی استخوان، اختلالات تحلیل عضلانی، و از دست دادن عضله مرتبط با افزایش سن هستند.

IGF-1 LR3

LR3 (Long R3 Insulin-like Growth Factor-1) شکل اصلاح شده فاکتور رشد شبه انسولین 1 (IGF-1) است که به دلیل خواص افزایش یافته و کاربردهای درمانی بالقوه آن مورد توجه قرار گرفته است. LR3 با جایگزینی اسید آمینه آرژنین در موقعیت 3 با یک باقیمانده اسید گلوتامیک اضافی ایجاد می شود، از این رو نام آن است.

نقش LR3 در IGF-1 در نیمه عمر طولانی آن و افزایش میل اتصال به گیرنده های IGF-1 نهفته است. این تغییرات LR3 را در برابر تخریب توسط پروتئازها مقاوم‌تر کرده و قدرت آن را در مقایسه با IGF-1 طبیعی افزایش می‌دهد. در نتیجه، LR3 مدت زمان طولانی‌تری از اثر خود را نشان می‌دهد، که اجازه می‌دهد اثرات پایدار و تقویت‌شده بر رشد و تمایز سلولی داشته باشد.

هنگامی که LR3 به گیرنده های IGF-1 در سلول های هدف متصل می شود، آبشاری از مسیرهای سیگنال دهی درون سلولی شبیه به مسیرهای فعال شده توسط IGF-1 بومی را ایجاد می کند. این مسیرها فرآیندهای سلولی مانند تکثیر سلولی، سنتز پروتئین و رشد بافت را تنظیم می کنند. میل اتصال افزایش یافته LR3 و نیمه عمر طولانی آن را قادر می سازد برای مدت طولانی فعال بماند و تحریک پایدار این فرآیندهای سلولی را فراهم می کند.

افزایش قدرت و فعالیت طولانی مدت LR3 آن را به یک نامزد جذاب برای کاربردهای مختلف تحقیقاتی و درمانی تبدیل کرده است. در زمینه پزشکی بازساختی، LR3 به دلیل پتانسیل آن برای ترویج ترمیم و بهبود بافت مورد بررسی قرار گرفته است. در افزایش رشد عضلانی، تسریع بهبود زخم و بهبود بازسازی غضروف نویدبخش است.

علاوه بر این، LR3 در زمینه کمبود هورمون رشد (GH) مورد مطالعه قرار گرفته است. از آنجایی که GH تولید IGF-1 را در کبد تحریک می کند، تجویز LR3 می تواند یک درمان جایگزین یا مکمل برای جایگزینی GH در نظر گرفته شود. نیمه عمر طولانی LR3 و اتصال گیرنده تقویت شده ممکن است مزایایی نسبت به IGF-1 بومی از نظر ارائه اثرات تقویت کننده رشد پایدار داشته باشد.

توجه به این نکته مهم است که استفاده از LR3 در درجه اول به تنظیمات تحقیقاتی و تجربی محدود می شود. کاربردهای بالینی LR3 محدود است و برای اطمینان از ایمنی و کارایی نیاز به بررسی بیشتر دارد. علاوه بر این، استفاده از LR3 باید با احتیاط و تحت نظارت متخصصان پزشکی به دلیل عوارض جانبی و تداخلات احتمالی انجام شود.

به طور خلاصه، LR3 نقشی در IGF-1 ایفا می کند و به عنوان شکل تغییر یافته هورمون با نیمه عمر طولانی و افزایش تمایل اتصال به گیرنده عمل می کند. خواص افزایش یافته آن LR3 را به یک کاندید جذاب برای تحقیقات و کاربردهای درمانی بالقوه، به ویژه در زمینه های پزشکی احیا کننده و کمبود هورمون رشد تبدیل می کند. با این حال، تحقیقات بیشتری برای درک کامل اثرات آن و تعیین کاربرد بالینی آن مورد نیاز است.

IGF-1 LR3 در بدنسازی

استفاده از IGF-1 دارای فواید متعددی است که می‌توان آنها را در نظر گرفت:

1. افزایش وزن و حجم عضلانی: IGF-1 به طور مستقیم به افزایش حجم و تقویت عضلات کمک می‌کند. این افزایش وزن از طریق افزایش حجم عضلانی صورت می‌گیرد و باعث بهبود قدرت و عملکرد فیزیکی می‌شود. در مقابل، افزایش وزن ناشی از استفاده از استروئیدها معمولاً مربوط به افزایش آب بدن است که ممکن است با اثرات جانبی ناخوشایند همراه باشد.
2. هایپرپلازی و تولید سلول‌های جدید: یکی از ویژگی‌های مهم IGF-1، قابلیت هایپرپلازی است. به عبارت دیگر، IGF-1 می‌تواند فرایند تولید سلول‌های جدید را در بافت‌های ماهیچه‌ای بهبود ببخشد. این سلول‌های تازه تولید شده می‌توانند از طریق تمرینات و تغذیه مناسب بزرگتر شوند و اندازه و حجم عضلات را بیشتر کنند.
3. طول عمر بالا: نسخه تغییر یافته IGF-1 به نام IGF-1 LR3 دارای نیمه عمر طولانی‌تری است. این به معنای داشتن اثرات برای مدت زمان بیشتر در بدن است. IGF-1 LR3 می‌تواند تا ۲۴ ساعت در بدن حضور داشته باشد و با سلول‌های مختلف ارتباط برقرار کند، از جمله سلول‌های عضلانی. این ویژگی نیمه عمر بالا باعث می‌شود که نیازی به تزریق مستقیم در مناطق خاص نباشد.
4. افزایش سوخت و ساز: IGF-1 LR3 باعث جلوگیری از ورود گلوکز به سلول‌ها می‌شود. این امر باعث می‌شود بدن مجبور شود چربی‌ها را به عنوان سوخت برای تولید انرژی استفاده کند. بنابراین، علاوه بر افزایش حجم عضلات، IGF-1 LR3 می‌تواند به سوزاندن چربی کمک کند و بهبود فرایند سازندگی عضلات و سوخت و ساز بدن را تسهیل کند.

IGF-1 LR3 یکی از بهترین پپتیدها برای دوره افزایش حجم است

دوره و دوز مصرف IGF-1 LR3 در بدنسازی

حداکثر طول دوزه مصرف 30 روز است. سپس باید بین 2 تا 4 هفته استراحت کنید و از این دارو استفاده نکنید.

مردان در هر روز باید مصرف IGF-1 را در محدوده ۴۰ تا ۵۰ میکروگرم تنظیم کنند و زنان نیز باید در محدوده ۲۰ میکروگرم روزانه از این پپتید استفاده کنند.

یکبار تزریق در روز کافی است.

عوارض جانبی IGF-1

لازم به ذکر است که استفاده از دوزهای بالای IGF-1 ممکن است منجر به کاهش سطح گلوکز خون شود، اما این اثر هیچ تأثیری بر سطح انسولین ندارد.

یک نکته دیگر که در حال حاضر مورد بحث قرار می‌گیرد، این است که استفاده از IGF-1 ممکن است باعث افزایش اندازه تومور در افراد مبتلا به سرطان شود. اگرچه این ادعا ممکن است برای افرادی که قبلاً سرطان داشته‌اند، درست باشد، اما باید تأکید شود که استفاده از IGF-1 هیچ‌گونه علتی برای بروز سرطان ندارد. در واقع، بدن ما برای عملکرد سالم قلب، سیستم عصبی و تحریک سلول‌های مغزی به IGF-1 نیاز دارد. در افرادی که سطح IGF-1 آنها پایین است، مشاهده شده است که تعداد پروتئین‌های موجود در بدن آنها بسیار کاهش یافته و بافت عضلانی نیز کمتر است، که در نهایت منجر به نارسایی سلامت فرد می‌شود. به عنوان مثال، اگر سردرد دارید، شما هرگز یک بطری کامل آسپیرین را به طور همزمان مصرف نمی‌کنید. به همین دلیل، برای جلوگیری از عوارض جانبی ناخواسته، استفاده از IGF-1 باید به درستی صورت گیرد و هرگز بیش از حد مصرف نشود.