تست (تستوسترون) و ترن (ترنبولون) دو استروئید آنابولیک محبوب هستند که امروزه در بدنسازی مورد استفاده قرار می گیرند. اما کدام یک برای حجم دادن به عضلات، بهترین انتخاب است و آیا می توان آنها را در کنار هم قرار داد؟ ما تفاوتها و شباهتهای کلیدی را بر اساس تحقیقات موجود ارائه می دهیم.
مزایای استفاده از تستوسترون در مقابل ترنبولون
تستوسترون و ترنبولون هر دو باستروئیدهای آنابولیک هستند، اگرچه ترنبولون از خاصیت عضله سازی قوی تری برخوردار است. همچنین ترنبولون، ماهیت آندروژنی بالاتری دارد، به این معنی که هیپرتروفی عضلانی بیشتری را ایجاد می کند، به ویژه در عضلات ذوزنقه ای و دلتوئید.
با این حال، تستوسترون باعث افزایش وزن بیشتری نسبت به ترنبولون می شود، زیرا موجب احتباس مایعات می شود، در عوض ترنبولون، آب را خارج می کند.
پس از یک دوره مصرف ترنبولون، هنگامی که سطح آب نرمال می شود، ممکن است ورزشکاران 2.268 کیلوگرم اضافه وزن بدون چربی پیدا کنند.
همچنین ترنبولون، سریعتر از تستوسترون های محبوب مانند سایپیونات و انانتات عضله می سازد، زیرا آنها استرهای طولانی تری داشته و بنابراین نیاز به زمان بیشتری برای شروع عضله سازی دارند.
ویژگی چربی سوزی
به نظر می رسد ترنبولون به طور قابل توجهی بیشتر از تستوسترون، چربی می سوزاند. این ویژگی به دلیل اثرات دیورتیک ترنبولون است که آنزیم آروماتاز را در خود دارد، بنابراین ظاهر صافتری به عضلات می دهد.
پس از قطع مصرف، زمانی که سطح آب عادی شود، نتایج کاهش چربی در هر دو استروئید، مشابه خواهد بود. با این حال، ترنبولون ممکن است به دلیل تحریک اضافی گیرندههای آندروژن، همچنان باعث کاهش بافت چربی شود. به همین دلیل، ترنبولون بیشتر از تستوسترون در دوره های کات، استفاده می شود.
قدرت
ترنبولون و تستوسترون، قدرت را تا سطوح مشابهی افزایش می دهند. این نتیجه، کمی تعجب آور است زیرا تستوسترون باعث افزایش وزن بیشتری می شود، اما ترنبولون از نظر افزایش قدرت، می تواند با تستوسترون رقابت کند.
ما متوجه شده ایم که ورزشکاران، هنگام مصرف تستوسترون در اولین دوره، حدود 23 کیلوگرم به لیفت ترکیبی اصلی خود اضافه میکنند.
به همین ترتیب، دیدهایم که ورزشکاران هنگام مصرف ترنبولون، حتی پس از داشتن چند دوره استروئیدی، حدود 9 کیلوگرم دیگر به لیفت های خود اضافه میکنند.
صدای کالا – تستوسترون در مقابل ترنبولون
عوارض جانبی تستوسترون در مقابل ترنبولون
ما دریافتیم که عوارض جانبی ترنبولون به طور قابل توجهی شدیدتر از تستوسترون است. نگرانی اصلی ما در مورد کسانی که از ترنبولون استفاده کردهاند، تغییرات کلسترول و کاهش تستوسترون است.
سلامت قلب
افزایش شدید کلسترول LDL را می توان در مصرف ترنبولون تجربه کرد که به طور قابل توجهی خطر انفارکتوس میوکارد (MI) را افزایش می دهد. اگر نتوانیم ورزشکاران را متقاعد کنیم که از مصرف ترنبولون منصرف شوند، به آنها توصیه میکنیم 4 گرم در روز روغن ماهی مصرف کنند، مصرف چربیهای اشباعشده را کاهش دهند و فعالیت قلبی عروقی منظم (30 دقیقه 3 تا 4 بار در هفته) انجام دهند. ما این سه فاکتور را محافظت کننده قلب می دانیم.
تستوسترون باعث تغییراتی در کلسترول می شود. با این حال، ما متوجه شدیم که مصرف دوزهای محافظه کارانه آن، در مقایسه با ترنبولون مشکلی ایجاد نمی کند.
مهار تستوسترون
نتایج آزمایش های SHBG نشان می دهند که ترونبولون مهارکنندهتر از تستوسترون است، بنابراین برای بازیابی سطح تستوسترون درونزای ورزشکاران به یک پروکوتول PCT جامع نیاز دارد. مصرف نووادکس و کلومید، به مدت 30 روز، می تواند این روند را تسریع کرده و محور هیپوتالاموس-هیپوفیز-بیضه (HPTA) را عادی کند. تستوسترون نیز مهارکننده است. با این حال، تجربیات نشان می دهد که معمولاً فقط یکی از این ضداستروژن ها کافی است.
ژنیکوماستی
تستوسترون باعث آروماتاز (تبدیل تستوسترون به استروژن) می شود، بنابراین خطر ژنیکوماستی در افراد حساس، وجود دارد. ترنبولون فعالیت آروماتاز را افزایش نمی دهد و بنابراین خطرات ژنیکوماستی به طور قابل توجهی کمتر است. با این حال، ایجاد ژنیکوماستی با مصرف ترنبولون غیرممکن نیست، زیرا سطح پروژسترون (یکی دیگر از هورمون های جنسی زنانه) را افزایش می دهد.
ما استفاده از یک مهارکننده آروماتاز را برای مبارزه با سطوح بالای استروژن توصیه نمیکنیم، زیرا دیدهایم که مهارکننده های آروماتاز، فشار خون را بر اساس پروفایل لیپیدی بیمار تشدید میکنند.
در عوض، یک تعدیل کننده انتخابی گیرنده استروژن (SERM) می تواند برای مسدود کردن اثرات استروژن در سطح گیرنده استفاده شود، بنابراین بر سطح کلسترول تأثیر نمی گذارد. ما معمولاً کلومید یا نولوادکس را به ویژه برای ورزشکارانی تجویز می کنیم که مستعد ابتلا به ژنیکوماستی هستند یا سینه هایشان در طول یک دوره، بزرگ می شود.
نولوادکس همچنین می تواند برای مهار اثرات پروژسترون استفاده شود و بنابراین در دوره های ترنبولون، مورد استفاده قرار گیرد.
ریزش مو
تستوسترون و ترنبولون هر دو استروئیدهای آندروژنی هستند. بنابراین، افراد مستعد ممکن استریزش موی شدیدی را به صورت ژنتیکی از طریق افزایش سطح DHT تجربه کنند.
دیدهایم که ترنبولون با داشتن رتبه آندروژنی 5 برابر تستوسترون، مشکلات بیشتری را در این زمینه ایجاد میکند.
برخی از پزشکان برای جلوگیری از ریزش مو در طول دوره های استروئیدی، یک مسدود کننده DHT مانند فیناستراید را تجویز می کنند. با این حال، این روش اغلب منجر به افزایش حجم عضلات و قدرت کمتر می شود.
در عوض، اگر یک ورزشکار از نظر ریزش مو مشکل دارد، ما او را تشویق می کنیم که از استروئیدهای آندروژنیک اجتناب کند. در این مورد، دیانابول و دکا دورابولین جایگزین های مناسب تری هستند.
آکنه
افرادی که غدد سباسه بیش فعال دارند ممکن است در مصرف تستوسترون و ترنبولون مستعد ابتلا به آکنه ولگاریس باشند، که مورد دوم احتمالاً باعث تشدید اپیزدوها می شود. استروئیدهای آنابولیک آندروژنی به ورزشکارانی که بیش از حد دچار آکنه ناشی از تستوسترون و ترنبولون می شوند، کمتر کمک می کند.
اضطراب
ورزشکاران در مصرف ترنبولون اثرات روانی بیشتری را نسبت به تستوسترون گزارش کرده اند که ممکن است به دلیل ایجاد تغییرات در انتقال دهنده های عصبی به دلیل تولید بیشتر اپی نفرین باشد. در نتیجه، ورزشکاران در مصرف ترنبولون، ممکن است بیشتر مستعد اضطراب، افسردگی یا بی خوابی باشند.
صدای کالا – تستوسترون در مقابل ترنبولون
آیا ترنبولون و تستوسترون را می توان در کنار هم استفاده کرد؟
احتمالاً تستوسترون بهترین استروئید آنابولیک برای ترکیب با ترنبولون است، زیرا بدون ایجاد سمیت کبدی اضافی و بدون فشار قلبی عروقی به میزان قابل توجهی باعث افزایش عضله سازی و افزایش قدرت می شود.
با این حال، به دلیل سمی بودن ترنبولون، فقط باید توسط ورزشکاران باتجربه استروئیدی استفاده شود که قبلاً ترنبولون مصرف کردهاند و میتوانند عوارض جانبی آن را تحمل کرده و آن را همراه با استروئید دیگری مصرف کنند. حتی پس از آن، مصرف ترنبولون با یک استروئید آنابولیک سمی دیگر مانند وینسترول یا آنادرول ایده خوبی نیست.
در ادامه یک دوره نمونه از ترکیب ترنبولون و تستوسترون آمده است:
هفته ترنبولون تستوسترون
1 150 میلی گرم 600 میلی گرم
2 150 میلی گرم 600 میلی گرم
3 150 میلی گرم 600 میلی گرم
4 150 میلی گرم 600 میلی گرم
5 150 میلی گرم 600 میلی گرم
6 150 میلی گرم 600 میلی گرم
7 150 میلی گرم 600 میلی گرم
8 150 میلی گرم 600 میلی گرم
9 150 میلی گرم 600 میلی گرم
10 150 میلی گرم 600 میلی گرم
با توجه به عوارض جانبی خفیف تستوسترون، گزینه های ترکیبی بیشتری مانند آنادرول، دیانابول، وینسترول، آناوار یا دکا دورابولین را برای ورزشکاران ارائه می دهد.
سخن پایانی
ترنبولون یک استروئید آنابولیک قویتر نسبت به تستوسترون است که بهبود سریعتری در ترکیب بدن ایجاد میکند. با این حال، تستوسترون را می توان استروئید بهتری از نظر ریسک در نظر گرفت، زیرا ترکیب ایمن تری است. این نتیجه حتی در پزشکی نیز منعکس شده، به طوری که تستوسترون یک داروی مورد تایید FDA برای درمان هیپوگنادیسم است، در حالی که ترنبولون هرگز توسط FDA برای استفاده انسانی مورد تایید قرار نگرفته است.
منبع:
?Test vs Tren: Which is the Better Steroid
